Kent u dat gevoel?
Is een vraag van collega Gremdaat. En ik stel hem nu hier. Welk gevoel? Dat ineens iemand een licht aansteekt en dat je ineens iets zíet.
Huub Oosterhuis schreef de tekst: “Soms breekt uw licht in mensen door onstuitbaar, zoals een kind geboren wordt”. Waarom zeg ik dat? Omdat ik me de laatste tijd heb zitten afvragen hoe ik destijds als puber naar de kerk ging. (Of soms ook per se niet ging!). Ik was op zoek. Naar nieuwe inzichten? Nee, dat eigenlijk niet. Ik was op zoek naar de rechtvaardiging van wat mijn “inzicht” al was! Ik wilde een kerk die mijn ideeën sanctioneerde. Die mij niet op gedachten bracht, maar de gedachten die ik al had, zou bestendigen. Een kerk dus die mijn opvattingen bijviel, en oppoetste. En als de kerk dat niet deed, en dat deed de kerk vaak niet, dan irriteerde me dat mateloos, als eigenwijs mannetje, want dat was ik wel. Ben ik nog wel. Ik was bereid om alles af te wijzen en waardeloos te vinden, en als afgedaan te beschouwen, passé, als er niet een duidelijk moment in de dienst was, liefst in de preek, waarop ik in het gelijk werd gesteld. Mijn gelijk dan, welteverstaan.
Ik was een heel vervelende kerkganger eigenlijk. Maar ik ben er nog. Bij de kerk. En hou ervan. Waarom? Vanwege die spaarzame ervaring van dat Licht. Soms breekt uw licht in mensen door, onstuitbaar. Kent u dat gevoel? Dat is heel intens. Dan is het alsof er een stem (een Stem) tegen je spreekt en iets zegt dat helemaal van buiten komt. En je ráákt. Ik heb dat al wel een aantal keren meegemaakt, tijdens een kerkdienst. Niet heel vaak, maar wel vaak genoeg om toch telkens terug te verlangen naar die heilige plek, de liturgie, om te horen of die stem zich opnieuw laat horen.
Gebeurt dat vaak? Bij mij niet. Maar dat zegt meer over mij dan over die Stem. Misschien een paar keer per jaar. Of niet eens.
Maar -zult u zeggen- is het dan wel de moeite waard om iedere week te verschijnen bij de geopende Bijbel, waar die stem uit kan klinken? Voor mij wel, ja. Als ik van de vijftig zondagen die een jaar telt er een handjevol beleef waarbij die stem, dat Licht, in mij doorbreekt… dan ben ik een gelukkig mens. En is het de moeite méér dan waard.
Trouwens: wat is moeite? De kerk is altijd schoon en droog en lekker warm en de mensen zijn vaak aardig, en groeten me, en hebben belangstelling voor me, en de kinderen spelen, en de organist of pianist maakt mooie muziek.
En ééns in de zoveel keer breekt er Licht door! Dat kan door één enkele regel uit het evangelie, die ik inééns hóór. Of een lied. Of een kind dat iets vraagt. Of een gebed. Of… een stilte. Dat kan ook.
Kent u dat gevoel?