If blood will flow when flesh and steel are one, drying in the colour of the evening sun, tomorrow’s rain will wash the stains away, but something in our mind will always stay, -on and on the rain will fall… Op de avond van 9/11 zong de zanger Sting dit lied ergens in een tuin in Italië. Fragile. Dat concert is opgenomen. En ik beluister dat concert vaak. Ik word dan getroffen door de hoorbare emotie van Sting en zijn muzikanten, én van het door de gebeurtenissen ontdane publiek. Dat ráákt me. Al jaren. Nothing comes from violence. Niets komt er van geweld. For all those born beneath an angry star, lest we forget how fragile we are…
Van Jezus wordt verteld dat hij geboren is onder een ster. Een kwaaie ster? De magiërs uit het Oosten reizen die ster achterna tot hij staat boven de plaats waar het kind is. In het echt kan dat natuurlijk niet, maar in het verhaal wel. Veelzeggend. En wat is dan het “gesternte” van dit pasgeboren kind? Herodes zal het willen doden! Alle kinderen onder de twee jaar. Geen halve maatregelen. Bloed vloeit. En Jozef en Maria moeten vluchten.
Als ze eenmaal na de dood van de valse koning die geweld gebruikt om zijn kwetsbaarheid te verdonkeremanen terugkeren naar hun land, durven ze niet naar huis, Bethlehem, en gaan ergens anders wonen: in Nazareth. Is de ster van Bethlehem zo’n boze ster?
Dit vluchtelingenkind zal sterven als een jonge man van rond de dertig. Terechtgesteld als een weggelopen slaaf met koningspretenties, een kroon van doorns op zijn hoofd en een staf in zijn hand. Maar die uiterlijke konings-parafernalia staan hem alleen maar bespottelijk.
Zijn hart vol liefde is dat van een ware koning. Dit vluchtelingenkind wordt niet oud. Vermoord. Omdat er teveel bange -en door godsdienst op het verkeerde been gezette- mensen zijn, die “vergeten” hoe kwetsbaar we zijn, how fragile we are. Je zou je een bestaan als koning anders voorstellen. Wíllen voorstellen. En toch is dit kind in deze wereld als de zoon van God. En zijn liefde is sterk. Sterk als de dood.
Wanneer we in deze donkere tijden een kaarsje aansteken om de duisternis wat te verdrijven doen we dat dan in Zijn Geest? Niet dat we sterk zijn of willen zijn. Niet dat we de wereld eens wat zullen laten zien. Een poepje laten ruiken. Niet dat we vertrouwen op onze bommen en granaten. Maar op de liefde van een kwetsbaar mens. Jezus. Die de moord -die jij een ander aandoet- méér bleek te vrezen dan zijn eigen dood -die je overkomt- …
Kom, Here Jezus, kóm!