21 mei is ongemerkt voorbij gegaan. Althans in mijn beleving. En nu zit ik met de vraag… is de grote opneming er nu wel geweest of niet, want als die wél zou hebben plaatsgevonden dan heb ik die dus gemist. Dan ben ik er niet bij.
Ik zie nog allerlei mensen rondlopen op deze aardkloot. Een heleboel naarlingen ook, en daarvan kan ik me voorstellen dat zij niet door de Heer in een soort van ruimteschip van de aarde zijn weggenomen. Maar ík?
U weet toch wel dat een Amerikaanse dominee -maar ja iedereen mag het woordje dominee naast zijn voordeur spijkeren hoor, dus op zich zegt dat niks- maar zo’n Amerikaans exemplaar van die wereldvreemde soort waartoe ook ik behoor, Harold Camping, heeft voorspeld dat 21 mei de wereld zou vergaan en de grote opname zou plaatsvinden.
Dat de wereld niet is vergaan dat zie ik nu ook wel. Maar die opname, heeft die inmiddels wél plaatsgevonden, dan?
Ik zat 21 mei in mijn tuintje te wachten op de dingen die zouden komen gaan. Het was helder weer, dus ik dacht: ik zit hier eerste rang. En ik maar naar boven kijken, de blauwe hemel afturend, waar de ruimtesloep bleef die de christenen zou escaperen, waarna de wereld aan zijn vreselijk lot zou worden overgelaten… Fraaie gedachte…!
Ik durfde op een gegeven moment niet eens meer naar de wc, want ik dacht: je kan toch moeilijk met goed fatsoen met je broek nog op je enkels van die pot gerukt worden, mee het schip in, dus in dat geval hang je…
Ik steek er de draak maar mee. Want ik vind het een uitermate domme actie van de heer Camping. De eindtijd voorspellen is al vele malen gedaan en elke keer als een christen dat vergeefs doet maakt hij het christelijk geloof ongeloofwaardiger. En daar baal ik wel wat van.
Maar het is nog erger. Dat hele idee dat Jezus op aarde zou zijn gekomen om de christenen van een escape te voorzien waarna de wereld naar de donder gaat, is een voor mij volstrekt onaanvaardbaar idee. En voor Jezus ook, is mijn overtuiging. Die wilde nu juist mensen met de wereld verbinden. Omdat het goed moet komen met de wereld. Precies andersom dus.
Ik kwam een verhaal tegen van Peter Rollins (die ik mateloos boeiend vind…) , -een verhaal dat hij schreef op zijn iPhone toen ik in mijn tuintje zat; en ik geef het hier aan jullie door:
—
Gedurende de verschrikkelijke eindtijd werd de aarde verschroeid door het vuur van de oorlog, de rivieren kleurden rood van het bloed, de akker gaf geen enkele vrucht, en ziekten daalden op de aarde neer als de mist.
Eén voor één werden de naties op aarde op de knieën gedwongen.
Ver van al het lijden, in een hemelse sfeer, zag God met een pijnlijk hart hoe de gebeurtenissen plaatsgrepen. Een dreigende stilte daalde op de hemel neer toen de engelen zagen hoe de aarde zich in de duisternis en de verlatenheid stortte. Dit kon zo niet blijven doorgaan en God stond op, ademde diep in, en sprak de engelen toe. “Nu is de tijd voor mij aangebroken om de schapen van de bokken te scheiden, en het gezonde koren te zeven van het onvruchtbare kaf.”
Na dit gezegd te hebben keerde God zich om naar de wereld en riep tot de kerk met een bulderende stem: “Sta op en stijg op tot de hemel, al diegenen die hebben verlangd de verschrikkingen van deze wereld te ontvluchten door onder mijn vleugels te schuilen. Kom tot mij, gij allen die zich hebben afgewend van deze lijdende wereld door te roepen “Here, Here!””
En in een oogwenk werden miljoenen opgenomen in de wolken en stegen op naar hemelse sferen. De lijdende wereld ondertussen achter zich latende.
Toen deze grote opname eenmaal had plaatsgevonden, pauzeerde God een moment, richtte zich vervolgens weer tot de engelen, en zei: “Het is volbracht. Ik heb de mensen, die geboren zijn uit mijn Geest, gescheiden van diegenen die zich van mij hebben afgewend. Nu is de tijd gekomen om deze plaats te verlaten en ons permanente verblijf op aarde te zoeken. Want daar zullen we onze mensen vinden. Degenen die wilden afzien van een hemel om in plaats daarvan zich te verbinden met de wereld. De weinigen die bereid waren de eeuwigheid de rug toe te keren om te dienen aan de voeten van een kwetsbaar en gebroken leven, dat in een zucht wegraakt uit het bestaan.”
Zo geschiedde het dat God, met het hemelse leger, daarvandaan vertrok om intrek te nemen op aarde, daar waar mensen zich met de wereld hadden verbonden. Om zo, in stilte en zachtaardig, diegenen te dienen die met het oog op de wereld van God hadden afgezien. Degenen die op die manier het merkteken van God in zich droegen.
De weinigen die de hemel hadden ontdekt juist door er afstand van te doen.