Op internet zijn filmpjes te zien van Joden die bezwaar maken tegen de manier van doen van andere Joden. Tussen die filmpjes viel er één mij op en wel die van de schrijver Jonathan Safran Foer, bekend van zijn boek Extreem Luid en Ongelooflijk Dichtbij. Een jonge begaafde Joodse schrijver.
Op zich moet je daar voorzichtig mee zijn. Het is Joodse kritiek op Joodse manieren van doen. In de bijbel gebeurt dat namelijk ook. De Jood Jezus van Nazareth is kritisch jegens de Farizeeën bijvoorbeeld, omdat die meer oog hebben voor godsdienstige regels dan voor het welzijn van mensen. Van arme mensen vooral. En Jezus heeft daar geen goed woord voor over en scheldt ze uit voor witgepleisterde graven. Dat is geen vriendelijk scheldwoord. Godsdienstige fanatiekelingen die de kille kieren van de dood dichtpleisteren met hagelwitte Spachtelputz. En in de bijbelse tijd was dood in de meeste gevallen een kwestie van moord. Dat is trouwens nog zo. Tenminste als je bijvoorbeeld de dood door uithongering moord wilt noemen of het verbieden van condooms in een continent vol Aids, en ik ben geneigd dat te doen. Maar dat wij het woord Farizeeër ongeremd als scheldwoord zijn gaan hanteren is wel erg brutaal, voor een Hollander dan.
Joden die bezwaar maken tegen Joden. Daar mogen we dus geen antisemitisme uit losweken, want dan zijn we schuldig aan ernstig wangedrag. Maar wat is nu het punt? Te zien is hoe er wordt omgegaan met de rituele slacht van bijvoorbeeld duizenden kippen, ergens in Brooklyn. Je zou het niet zo snel onder het carillion in Drachten verwachten, maar toch gaat het ons aan. Ook bij ons is er discussie over rituele slacht, of die namelijk verboden zou moeten worden.
Want wie in het filmpje, dat de joods schrijver Safran Foer laat zien, eens bekijkt hoe het er aan toe kan gaan op het moment zelf, en minutenlang nadat de rituele slachter zijn mes in de keel van het dier zet, moet toegeven dat het beestachtig is wat daar gebeurt: hoe koeien, schapen en kippen zonder uitzondering in een lugubere doodsstrijd belanden. Ze worden vaak en veel geschopt, geslagen, vertrapt en er wordt mee gegooid, alsof het allang lappen vlees zouden zijn. Het tegendeel is het geval. Ze liggen amechtig te creperen in een krat, een kartonnen doos, of op een betonnen plaat. Gedrag van mensen die zo met levende dieren menen te kunnen omgaan beestachtig noemen, wat ik dus nu doe, is naar mijn idee eigenlijk een belediging voor het dier.
Op internet circuleren opmerkingen in de zin van: ook wilde dieren worden onverdoofd neergeschoten. Dus waar hebben we het eigenlijk over? De Protestantse Kerk in Nederland heeft zelfs een brief* aan de tweede-kamerfracties geschreven, 12 april jl., waarin deze kerk zich verzet tegen een verbod op onverdoofd slachten. Omdat dat de Joden onevenredig zwaar zou treffen (waar overigens de Jood Jonathan Safran Foer het dus stellig mee óneens is!) Dat zou dan met name, zo eindigt namelijk de brief, komen door het feit dat we tegen onnodig en moedwillig dierenleed over het algemeen niet te hoop lopen maar wel tegen dit specifieke dierenleed, waarmee de kerk impliciet aangeeft dit weliswaar als dierenleed te beschouwen, maar om godsdienstige redenen toelaatbaar. Ja meer dan dat: nodig en terecht.
Nogmaals, kijk naar wat Foer laat zien en huiver. Ik zet de link naar het filmpje** wel onderaan deze blog. Het is een belediging voor het dier.
Maar wat ik niet begrijp in dit hele debat is, dat het niet gezien kan worden als een belediging voor God. Ik wil niet als Super Fransiscus door het leven verder, want ik sla ook weleens onverdoofd een mug dood, maar welke god wil in godsnaam worden gediend door dit soort martelpraktijken? Godsdienst? Dat moet dan wel een zieke God zijn. Krankzinnig. Of kippig. Dat ‘ie het leed niet ziet. Je zou er ter plekke atheïst van worden. En vegetariër. Want terecht zegt Foer: eet deze rotzooi nou gewoon niet op. En ik voeg er zelf aan toe: het is immers niet te vreten?
* brief van de Protestantse Kerk Nederland aan de kamerfracties van de Tweede Kamer
** filmpje met Foer (pas op: bevat schokkende beelden!)