Vanmiddag kwam mijn dochter thuis, in tranen. Zij zou van haar zakgeld een kadootje kopen voor een klasgenootje, in verband met Sinterklaas. Ze was vrolijk op haar fiets naar de Aktion gefietst en zette bij de winkel haar fiets op slot. Maar net toen ze haar sleutel in haar zak wilde doen en naar haar geld zocht waaide, door de harde koude wind, het briefje van vijf euro dat ze uit haar spaarpot bij zich had gestoken uit haar hand. Het wapperde vervolgens langs een volwassen man die daar ook stond. Hij zette zijn voet op het briefje van vijf, raapte het vervolgens op, en… stak het in zijn zak. Annelies zei tegen hem: “Dat is van mij meneer, het waaide uit mijn hand”. “Nee hoor, was het antwoord, ik heb het zelf eerlijk gevonden”, en de man stapte lachend in zijn auto en scheurde van de parkeerplaats bij de Aktion. Een meisje van twaalf jaar totaal verbouwereerd en in tranen achterlatend.
Wij hebben haar uiteraard weer een nieuwe vijf euro gegeven. Maar daarmee was het leed niet geleden. Ik merk dat dit voorval haar heeft geraakt. De wereld is voor haar besef een beetje veranderd. Wat minder mooi geworden. Hoe kan een volwassen man in vredesnaam zo oneerlijk zijn?
Vroeger bestond er een kerkelijk grapje. Als je twee jassen hebt en je geeft er ééntje van weg aan wie geen jas heeft, dan ben je een christen, maar als je geen jas hebt en je neemt er één van iemand die er twee heeft, dan ben je een communist.
Deze autorijder was naar mijn idee geen communist. En naar ik hoop geen christen, maar je weet maar nooit. Dat je vijf euro jat door het van de grond te graaien is tot daar aan toe, maar dat je voor die luizige vijf piek willens en wetens het vertrouwen van een kind te grabbel wenst te gooien vind ik eigenlijk ontzettend onbehoorlijk.
Goed, het waaide langs zijn broekspijpen en hij zette zijn grote poot erop. Had Annelies het maar niet uit haar handen moeten laten glippen. Misschien is het intellect van de man van zo’n niveau dat hij werkelijk vindt dat een langswaaiend bankbiljet van niemand is en dus van jou zodra je er een voet op hebt gezet. Wellicht dat hij diezelfde middag bij de benzinepomp te goeder trouw een pakje Marlboro ervan heeft gekocht. Dat van de reclame van die cowboy, dat rolmodel van de geëmigreerde westerling, die in Amerika voortdurend dacht: dit is van niemand en nu is het dus van mij. “Eerlijk zelf gevonden”.
En de voorbeelden begonnen over elkaar heen te tuimelen in mijn hoofd. Een Frans Electriciteitsbedrijf dat in Nederland een vergunning vraagt om zout te winnen, en die vergunning uiteraard krijgt van de ziekelijk op macht en invloed uit zijnde Verhagen, om dan onder de grond bij Pieterburen de zoutkoepels leeg te pompen, het zout vervolgens als waardeloze troep in de Eemshaven te laten weglopen en daarna frank en vrij vele vaten kernafval in diezelfde zoutkoepels te dumpen. Allemaal eerlijk en vergund.
Godbetere, wat zijn er toch veel dingen verrekt eerlijk in deze wereld!
Ik wens u een fijne Sinterklaas dit jaar, met veel zoetigheid en lekkers. Want geld moet rollen. En anders laat u het maar waaien. Er zijn blijkbaar mensen die een hoop plezier durven hebben van wat er zoal langs komt wapperen en van niemand lijkt te zijn. Kinderen geen bezwaar.