Een twibbon is een ribbon op je Twitteravatar.
Tijdens verkiezingscampagnes bijvoorbeeld zie je allerlei avatars waaroverheen een soort stickertje lijkt geplakt met: PvdA, of: CU, of: D66. Laatst kwam er een tweet voorbij van een collega die mij vroeg: “Wat betekent toch dat #JAN25 onderaan jouw foto?”
Nog geen minuut later weer een tweet, met: “Sorry, ik had ook even op de hashtag kunnen klikken”.
Waarom doet een mens zo exhibitionistisch? Je zoekt voor je profiel al de meest charmante foto uit, zelfs Petra Kramer doet dat vind ik, want zij heeft op dit moment een magnifiek markante deco-twitteravatar, met name omdat de vorige, die met de naakte meid van de PSP, niet door de moralistische Facebook-beugel kan, zo heb ik begrepen, -in elk geval, door je op je charmantst voor te doen, belezen, bij de pinken, bijdehand en begaafd, krijgt heel dat Facebook-, Linkedin- en Twittergebeuren iets van een exibitionistische orgie. Toch? Of nie? Met de site who.unfollowed.me als scherprechter in deze populariteitspsychose.
Ik zal u zeggen hoe ik zo verwaand kom om die twibbon te gebruiken. “Jan25” slaat op de 25e januari. De dag dat de revolutie in Egypte begon. Stoer, zult u zeggen, om vanachter je bureau, met een paar luizige muisklikken, je te verbinden met de keiharde revolutie in Egypte op het Tahrirplein; waar eerst stenen en later molotowcoctails en uiteindelijk kogels zijn ingezet door de machthebbers om het protest keihard te breken. En ondertussen zit jij je hypotheekrente af te trekken en je zoveelste veel-te-veilige-preek voor aanstaande zondag te tikken.
Wie dat tegen mij zegt moet ik gelijk geven. Dat is ook zo. En toch laat ik de twibbon nog even staan.
Zeker na de zwaar op Churchill leunende speech van Geert Wilders in de soap die het Mosckowiczproces inmiddels is. “Overal in Europa gaan langzaam de lichten uit”. Wat een stijl, wat een alliteratie. Eén van de quotes die Wilders uit een speech van Churchill stal, om daarmee de Islam te verbinden met het Duitse fascisme. Een extra uitzending Zendtijd voor Politieke Partijen, gelardeerd met het door Goebbels gemunte begrip “Totale Oorlog”. En hoewel ik weet dat zelfs iemand als minister Rosenthal, op één van de vele verschillende hotelbedden die hij al rondreizend beslaapt, soms angstig zal dromen van het feit dat Wilders weleens gelijk kon hebben met zijn waarschuwingen tegen islamitische dictaturen, maak ik er ernstig bezwaar tegen.
Op twitter volg ik Nevine Zaki. Ik volg haar al vanaf het begin van de gebeurtenissen op het Tahrirplein. “I am not an activist nor a photographer, I am an Egyptian”, schrijft zij in haar profiel. En vorige week stuurde zij een foto de wereld rond, die zij had gemaakt op het plein, op het moment dat knokploegen van Mubarak met veel geweld de demonstratie wilden breken. Op die foto is iets bijzonders te zien. Vele tientallen moslims zijn daar aan het bidden op de grond van het plein en om hen heen staan jonge mensen, in een waakzaam cordon, om hen te beschermen tegen het geweld van de tegendemonstranten. Christenen beschermen Moslims in gebed, twitterde Nevine Zaki erbij.
Later, toen blijkbaar nogal wat mensen haar niet wilden geloven en vroegen hoe zij dat wist, dat die jonge mensen christenen waren -dat kon je immers niet aan hun neus zien- stuurde ze een tweede foto er achteraan, gemaakt door iemand die naast haar had gestaan. Daarop zag je de hand van één van die jongens, met een koptisch kruisje getatoeëerd op zijn pols.
Ik heb gereplyd dat ik haar foto zou laten zien in de kerkdienst de volgende zondag, en heb dat ook gedaan. Wat er uit de revolutie komt in Egypte, weet nog niemand. Dat er op dat plein hoopvolle dingen gebeuren heeft Nevine Zaki de wereld laten zien. Een ikoon.
En die hedendaagse ikoon laat ik me niet afnemen door de holle retoriek van Geert Wilders. Dat die man niet begrijpen wil dat de enige manier om van extremisme af te komen is: een verbond sluiten zoals deze jonge Kopten hebben begrepen vind ik onbegrijpelijk.
Omdat dat mij zo heeft geraakt, die foto van Nevine Zaki, laat ik de twibbon, hoe exhibitionistisch ook, nog maar even staan.
Ook een luie leunstoelrevolutionair als ik heeft behoefte aan tekenen van hoop in een wereld waar teveel politici bestaan à la Geert Wilders die meer olie op het vuur verlangen dan bereid zijn in olie op de golven te geloven.